Και ναι.Έρχεται ο πρώτος χωρισμός στη ζωή μιας κοπέλας.Προσωπικά τον φανταζόμουν δακρύβρεχτο και οδυνηρό μετά το love story που έφτασε άδοξα στο τέλος.Δεν ήταν όμως έτσι.Δεν ήταν καθόλου έτσι.Γιατί πολύ απλά δεν υπήρξε love story.Γιατί η αποκαλούμενη "σχέση" σχεδόν 6 μηνών ήταν μια απλή συνύπαρξη,χωρίς τίποτα το παθιασμένο και το γλυκό,χωρίς το ερωτικό και ρομαντικό.Και όχι,δεν είμαι καθόλου ρομαντική.Αντίθετα προτιμώ να είμαι αντισυμβατική και καινοτόμα (that's me).To ίδιο όμως καινοτόμο(?) θέλησε να είναι και το boyfriend.Και έτσι θέλησε να παραμείνει μόνο friend.Δεν σκέφτομαι την εγκατάλειψη,θα ήταν πολύ μελό από μέρους μου, σκέφτομαι την πλήρη διαγραφή των κοινών και υπεροχών μας στιγμών."Θέλω να μείνουμε κολλητοί,γιατί δεν θέλω να σε χάσω απ'τη ζωή μου.Είσαι πολύ σημαντικός άνθρωπος για μένα,αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να είμαι δεσμευμένος".Αυτή ήταν η δικαιολόγησή του.Τουλάχιστον είναι ξεκάθαρος και ειλικρινής,αυτό του το αναγνωρίζω.
Αλήθεια,έκλαψα.Όχι όμως για το τέλος της "σχέσης".Αλλά από εγωισμό.Τελικά εμείς η γυναίκες έχουμε μπόλικο από αυτόν,όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.Ο λόγος για τον οποίο δάκρυσα (ας το πω ευγενικά!) ήταν γιατί σκέφτηκα ότι στο μέλλον μπορεί να βρει κάποια καλύτερη από εμένα.Και τι θα έχει αυτή που δεν μπόρεσα να του δώσω εγώ? Πράγματι ήμασταν -και είμαστε- πολύ ταιριαστοί χαρακτήρες.Το πιστεύω ότι είμαι η θηλυκή του εκδοχή του.Πρέπει όμως να υπάρχει θέληση και από τις δύο πλευρές.
Τώρα ,το να συζητάς για σχέση με ένα αγόρι(!) 19 χρονών που μόλις έχει τελειώσει με πανελλήνιες,είναι μεγάλη πίκρα.Και αυτό γιατί οι περισσότεροι αποποιούνται των σχέσεων με την πρόφαση "θέλω να ζήσω τη ζωή μου,θέλω να αποκτήσω περισσότερες εμπειρίες,δεν μπορώ την πίεση".Και προσπαθώ να το καταλάβω! Πράγματι,καταβάλλω προσπάθειες..Μου φαίνεται όμως τόσο χαζή δικαιολογία.. Όταν είσαι ερωτευμένος με κάποια, δεν κοιτάς πιέσεις,δυσκολίες και διάβασμα(God,what's that?). Και έτσι φτάνουμε στο μεγάλο θέμα ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΡΩΤΑΣ ΤΗ ΣΗΜΕΡΟΝ ΗΜΕΡΑ (και το λέω όχι από απαισιοδοξία,αλλά από προσεκτική παρατήρηση και προσωπική εμπειρία!).Το συγκεκριμένο θέμα όμως θα αναλυθεί σε προσεχές ποστ.
Επομένως,αυτό που ένιωσα,ήταν πλήρης αδιαφορία.Αδιαφορία για τη σχέση που τελείωσε,για τη μελλοντική μας σχέση,για τις στιγμές που ζήσαμε.Και όχι,δεν είμαι μια αναίσθητη γαϊδούρα.Αντίθετα επιθυμώ με όλη μου την καρδιά να ζήσω τον απόλυτο έρωτα,σε όλες τις εκφάνσεις του(είπαμε,δεν είμαι ρομαντική.. απλά.. ονειροπόλα!).Το θέμα είναι ότι αυτό που είχα δεν ήταν τόσο δυνατό για να με κάνει να στενοχωρηθώ.Και αυτό είναι που με θυμώνει περισσότερο, και με κάνει να απογοητεύομαι με τον εαυτό μου.Ο συμβιβασμός σε μία μέτρια κατάσταση.
Αυτό είναι που θα πρέπει να μας θυμώνει όλους μας.Ο συμβιβασμός.Ο φόβος της απόρριψης που μας αποτρέπει από το να αντιμετωπίσουμε τα "θέλω" μας και να αλλάξουμε παγιωμένες καταστάσεις. Δεν ξέρω για εσάς,εγώ πάντως έμαθα -εν μέρει- το μάθημά μου. Ποτέ πια ,και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι.Μπορεί να σε "σκοτώσει".
Victoria
No comments:
Post a Comment